"Pojmujesz,że ją kochasz,gdy pozwolisz jej odejść"

Bardzo fajny blog :) Miniaturki czyta się płynnie i przyjemnie :)

Tytuł: "Pojmujesz,że ją kochasz,gdy pozwolisz jej odejść"
Autor: Promise
Czasy: różne
Status: AKTUALNE

http://pragnienia-naszego-serca.blogspot.com/

OTO JEDNA Z MINIATUREK :3


" ZŁOŚNICA"

-Kochanie, zawsze musisz stawiać mnie w takiej sytuacji przed swoimi rodzicami?

Zapytała dość zdenerwowana Panna Granger, wchodząc do domu i zdejmując płaszcz. Mimo tego, że Hermiona kochała swojego chłopaka nie cierpiała, gdy Draco wciągał ją w jakieś niewygodne pogawędki tuż pod nosem Narcyzy, wiedząc, że jego ukochana jest zbyt miła i za bardzo lubi jego matkę by jej odmówić.

-W jakiej sytuacji? Po prostu spytałem, czy nie zechciałabyś się z nią wybrać na te zakupy, skoro już nas odwiedziła.. – odpowiedział uśmiechając się pod nosem.

-Ustaliliśmy wcześniej, że nigdzie nie idę. A w szczególności po prezent dla Christine.

-Nie prawda. Umówiliśmy się, że ja na żadne babskie zakupy się z Wami nie wybieram. – bronił się Malfoy.

-Draco! Nie denerwuj mnie! Zrobiłeś to specjalnie, wiedziałeś, że nie odmówię, gdy obok stoi Twoja mama.

Hermiona podniosła głos patrząc z pod byka na swojego mężczyznę, który wydawał się jakby nie wzruszony tą całą sytuacją.

-Musisz w to brnąć?

-A Ty musisz to zaczynać?

-Niczego nie zaczynałem!

-Tak? Wobec tego ja w nic nie brnę!

Wykrzyknęła zdenerwowana, uderzając ręką w blat stołu w kuchni, co spowodowało, że szklanka z wodą, którą tam niedawno postawiła przechyliła się niebezpiecznie wylewając swoją zawartość. Gryfonka zaklęła.

-Kochanie! – odkrzyknął jej obudzony, chcąc wyprawić jej kazanie o tym, jak powinna odzywać się dama.

-Nie mów do mnie Kochanie.

-Mionka, przestań.

-Maminsynek! – wyrwało się Gryfonce.

-Słucham?

-Dobrze słyszałeś! Ciągle latasz za spódnicą swojej mamy! Biedny Dracuś, tu mu zimno, to go boli.. MAMINSYNEK!

-Kobieto, uspokój się! Musisz taka być? – zapytał starając się zachować zimną krew.

-No, proszę, powiedz mi jaka jestem!

-Psychiczna. – wymamrotał, mając dość tej bezsensownej kłótni.

-Ach tak? Wobec tego, sam się uszykuj na ten obiad do Narcyzy i potem zostań w domu sam na sam z Lucjuszem, wszyscy wiemy jak się uwielbiacie!

W tym momencie zdenerwowanie panny Granger sięgało już zenitu. Kobieta nie zwracając uwagi na prośby męża szybko narzuciła płaszcz i ubrała ciepłe botki.

-Hermiona, zaczekaj!

-Nawet nie próbuj za mną iść!

-Pójdę z tobą, bez względu na to, czy Ci się to podoba czy nie.

-Jeżeli to zrobisz, już nigdy się do Ciebie nie odezwę.

-Dlaczego?

-BO NIE!

Hermiona jak obiecała tak też zrobiła. Szła szybkim krokiem, ramie w ramie ze swoim niedojrzałym, według niej, mężczyzną. I choć Draco ciągle nalegał Hermiona zachowywała się tak jakby straciła mowę.

-Miona, odezwij się! Zachowujesz się jak dwuletnie dziecko! Och, do cholery uspokój się i daj mi rękę!

Krzyczał rozdrażniony zachowaniem swojej kobiety próbując złapać ją za dłoń.

-Nie chcę! – odezwała się wreszcie obdarzając mężczyznę karcącym wzrokiem. – Daj mi święty spokój.

-Proszę Cię, dość już tego…

***

Hermiona zapukała w ogromne drzwi starego dworku, a przed naciśnięciem za klamkę uspokoiła oddech.

-Narcyzo jestem, wychodzimy?

***

-Nie martw się, kochanie. Draco taki już jest. Musi postawić na swoim.

Uspakajała kobietę rodzicielka powodu całego zamieszania.

-Wy, Malfloyowie, chyba macie to we krwi.. – powiedziała z uśmiechem Hermiona, zaciekawiając swoją rozmówczynię.

-Co masz na myśli?

-Narcyzo, naprawdę, jesteś wspaniałą kobietą, ale.. – zawahała się Granger, ale cichy głosik w jej głowie krzyczał „jeżeli nie teraz to nigdy!” – już nie mogę słuchać tego jak wspaniale byłoby mieć wnuka! – wydusiła z siebie.

-Och, jestem już stara, chciałabym nacieszyć się wnukiem, w końcu usłyszeć śmiech dziecka i tupot małych stóp w salonie w Malfoy Manor. Patrzeć jak dorasta w spokoju i miłości..

-Przepraszam Cię.

Wyszeptała Hermiona. Jako najinteligentniejsza czarownica ostatnich lat szybko pojęła aluzję pani Malfoy.

-Nie szkodzi, a teraz, zapraszam. – powiedziała Narzyza Malfoy przytrzymując drzwi swojej przyszłej synowej. – Idź do salonu, zaraz do Ciebie dojdę.

-NIESPODZIANKA!! – usłyszała Panna Granger, gdy przekroczyła próg salonu. – STO LAT, STO LAT…

Hermiona nie słuchała reszty okrzyków bo z jej oczu wydobyły się łzy wzruszenia. Mimochodem  nerwowo poszukiwała wzrokiem swojego Ślizgona pośród całego zamieszania. Zrobił to specjalnie – pomyślała. Umyślnie wysłał ją na zakupy z Narcyzą, by móc przygotować jej urodzinową niespodziankę, bo sama była tak zajęta, że kompletnie zapomniała o swoich urodzinach.

-Kochanie, chciałabym Cię przeprosić. – wymamrotała tuląc chłopaka.

-Wszystkiego najlepszego.. – jednak Malfoyowi nie dano dokończyć, bo Hermiona wbiła się w jego usta z miłością, co spotkało się z oklaskami ich przyjaciół.

-Kocham Cię, moja złośnico.